หลังจากโจย้ายมาทำงานที่สิงคโปร์ ราวๆ ๖ เดือนผ่านไปแล้ว ใน ๖ เดือนที่ผ่านมาไม่ได้เขียนภาษาไทยเลย
รู้สึกว่าตัวเองลืมการสะกดภาษาไทยทั้งหมดแล้ว (เขียนไดอารี่ครั้งนี้ก็เลยใช้เวลานานกว่าเมื่อก่อน)
บริษัทของโจให้โจมีโอกาสทำงานที่ธนาคารสาขาสิงคโปร์ และโจทำงานแผนกเกี่ยวกับกลยุทธ์ธุรกิจของประเทศกำลังพัฒนาในเอเซีย
รู้สึกตกใจมากและรู้สึกเป็นพรหมลิขิตที่ตัวเองมาทำงานที่นี่ เพราะว่าก่อนโจรู้ว่าตัวเองจะมาทำงานที่นี่
โจอ่านหนังสือเกี่ยวกับประเทศสิงคโปร์ (อัตชีวประวัตของ ลี กวนยู กับประวัติศาสตร์สิงคโปร์)
โดยบังเอิญ
การทำงานของที่นี่คล้ายกันกับบริษัทตัวเอง แต่กว่าจะเคยชินกับสถานการณ์ใหม่ต้องใช้เวลามากกว่า
๕ เดือน เพราะว่าบรรยากาศกับวัฒนธรรมของธนาคารไม่เหมือนกันกับบริษัทของโจเลย (ไม่อยากเชื่อว่าบริษัทของโจก็เป็นบริษัทของกลุมการเงินเดียวกันและไม่อยากเชื่อว่าเจ้านายของบริษัทโจหลายคนมาจากธนาคาร) เปรียบเทียบกับสำนักงานวิจัยเศรษฐกิจ รู้สึกว่าธนาคารเข้มงวดกับทุกอย่างและมีระเบียบมาก
(รู้สึกว่ายไม่ค่อยมมีเสรีภาพในการทำงานและตอนแรกรู้สึกอึดอัดกับสาถานการณ์ใหม่)
คิดว่าการทำงานโดยใช้ภาษาอังกฤษและการอาศัยอยู่ต่างปรเทศไม่ค่อยเกี่ยวกับความเหนื่อยนี้ จริงๆแล้วอาจจะมีเวลาว่างมากกว่าที่ญี่ปุ่น
(สามารถกลับบ้านก่อน ๒ ทุ่มได้และไม่ต้องไปทำงานวันเสาร์อาทิตย์ด้วย) แต่หลังจากทำงานรู้สึกเหนื่อยมากกว่าญี่ปุ่นและพักผ่อนเท่าไรก็ยังรู้สึกเหนื่อย ดังนั้นไม่ได้มีอารมณ์เรียนภาษาไทย/ไปเที่ยวต่างประเทศเลย (จริงๆแล้วนอกจากการเปลี่ยนบริษัทแล้ว
ยังมีปัจจัยอื่นที่ทำให้โจรู้สึกเหนื่อยและไม่สบายด้วยเช่น มลพิษทางอากาศ
ความหนาวของออฟฟิศ และ เตียงใหม่(ไม่เหมาะสมกับตัวเอง?) เป็นต้น
เข้าใจว่าตัวเองตัวไม่แข็งแรงเลย ก่อนมาที่นี้โจคิดว่าตัวเองจะไปเที่ยวไทยบ่อยๆ แต่ไม่ได้ไปเที่ยวเลย
แต่ในที่สุดเดี๋ยวนี้เรีมรู้สึกว่าตัวเองเคยชินนิดหน่อยและไม่ค่อยรู้สึกเหนื่อยเหมือนเมื่อก่อน
จึงอยากจะทำหลายสิ่งที่ไม่สามารถทำได้เช่นเรียนภาษาไทยโดยเขียนไดอารี่เกี่ยวกับความคิดเห็นที่โจคิด
หลังจากมาที่นี้ เรียนภาษาอังกฤษ เขียนรายงานทางการศึกษา ออกกำลังกาย และ
ไปเที่ยวในสิงคโปร์และต่างประเทศด้วย
