นโยบายการควบคุมดูแลราคาสินค้า

อาทิตย์นี้โจใช้เวลานานๆเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับนโยบายการควบคุมดูแลราคาสินค้าของกรมการค้าภายใน ไม่รู้ว่านโยบายนี้ไม่ค่อยเกี่ยวกับบริษัทต่างชาติที่ทำธุรกิจในไทยหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าไม่มีข้อมูลภาษาอังกฤษเกี่ยวกับสถานการณ์นี้เท่าไร่ ดังนั้นโจจึงคิดจว่าตัวเองจะต้องเช็คข้อมูลโดยใช้ภาษาไทยหรือจะต้องติดต่อสอบถามโดยใช้ภาษาไทยด้วยรึป่าว (เรื่องนี้เป็นเรื่องลำบากนิดหน่อย เพราะว่าตอนโจเช็คหาข้อมูลเกี่ยวกับเศรษฐกิจ โจยังนิยมใช้ภาษาอังกฤษมากกว่าภาษาไทย ถ้าอ่านรายงานภาษาไทย จะต้องใช้เวลามากว่าถึง 10 เท่า)

ตั้งแต่เมื่อก่อน กรมการค้าภายในเช็คราสินค้าเพื่อคุ้มครองผู้บริโภคโดยป้องกันการเพิ่มราคาที่ไม่ได้เป็นธรรม นโยบายนี้มีผลดีต่อผู้บริโภคแต่เราจะต้องรู้ว่านโยบายนี้มีผลเสียต่อผู้ผลิดกับกลไกตลาดแค่ไหนเพราะว่านโยบายนี้อาจจะลดความยืดหยุ่นของราคาสินค้า นอกจากนี้แล้ว โจยังไม่ค่อยเข้าใจว่าสำหรับการค้าภายในอะไรเป็นการเพิ่มราคาที่ไม่ได้เป็นธรรมด้วยถ้าผู้ผลิตเพิ่มราคาโดยไม่มีการเพิ่มต้นทุน อาจจะมีคนคิดว่าการปรับปรุงราคานี้ไม่เป็นธรรม

แต่ถ้ามีตลาดแข่งขันสมบูรณ์ (มีผู้ขาย กับผู้ซื้อมากๆ) กลไกตลาดจะแก้ไขปัญหาการเพิ่มราคาแบบไม่เป็นธรรมโดยที่รัฐบาลไม่ต้องทำอะไร (เช่น ถ้าผู้ขาย คนหนึง เพิ่มราคา ผู้ซื้ออาจจะไม่ซื้อของจากเขาและผู้ขายนั้น ไม่มีกำไร จึงจำเป็นต้องลดราดาหรือล้มละลาย)

โจคิดว่ารัฐบาลสามารถแทรกแซงการตลาดได้ สำหรับ ตลาดผูกขาด/ตลาดที่มีผู้ขายน้อยราย ตลาดที่ขาดกลไกตลาด แต่ไม่ควรจะแทรกแซงตลาดแข่งขันสมบูรณ์เพราะอาจทำให้ตลาดเสียสมดุล

ยังไม่แน่ใจว่าตลาดของสินค้าที่กรมการค้าภายในต้องการจะควบคุมดูแลเป็นตลาดแบบไหน อยากจะศึกษารายละเอียดของนโยบายนี้ต่อไป 

งานศพ

อาทิตย์ที่แล้วแม่ของโจเสียชีวิตและอาทิตย์นี้ครอบครัวของโจจัดงานศพ (เราต้องรอราวๆ ๑ อาทิตย์ก่อนที่จะจัดงานศพเพราะว่าสมัยนี้จำนวนผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจึงทำให้สถานที่จัดงานศพไม่เพี่ยงพ่อ) ความตายกับการจัดงานศพของแม่เป็นที่เศร้ามากจริงๆ แต่โจกลับรู้สึกโล่งอกนิดหน่อย เพราะว่าในที่สุดแม่ก็สามารถเป็นอิสระจากความทุกข์ทรมานของโรคมะเร็ง (ในระยะสุดท้าย แม่รู้สึกเจ็บปวดทรมารมากๆและน่าสงสารมาก สถานการณ์นั้นมันเหมือนกันกับการทารุณกรรม) 

http://zero-ess.com/blog/?m=20131211

เราจัดงานศพแบบศาสนาพุทธ โจไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับพิธีแบบไทย แต่คิดว่าแบบญี่ปุ่นไม่เหมือนกันกับไทย เช่น เราจัด Otsuya (งานพิธีที่จัดในคืนก่อนงานศพ ญาติกับเพื่อนจะมาเข้าร่วมไว้ทุกข์) และ Kokubetushiki (งานศพ) หลังจากงานเผาศพ เราเก็บเถ้ากระดูกใส่ในหม้อโดยใช้ตะเกียบ (ในสังคมญี่ปุ่น ยกเว้นตอนที่เก็บเถ้ากระดูกใส่ในหม้อ ปกติเราไม่สามารถใช้ตะเกียบคีบของพร้อมกันกับคนอื่นได้) โจรู้สึกว่าไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษที่เป็นลูกกตัญญให้แม่ แต่ดีใจที่ได้กลับมาจากสิงคโปร์และได้อยู่กับแม่ราวๆ ๗ เดือนก่อนแม่เสียชีวิต 
ยังมีอีก ๑ พิธี (๔๙ วันหลังจากงานศพ เราเอาหม้อนี้ไปฝังที่สุสาน) แต่ในตอนนี้พิธีส่วนใหญ่เสร็จแล้วและชีวิตประจำวันของโจกำลังกลับเป็นปกติ ยังรู้สึกไม่ชินนิดหน่อยที่ไปทำงานเวลาปกติโดยไม่แวะเยี่นมแม่ก่อนหรือหลังจากทำงานและรู้สึกคิดถึงช่วงเวลานั้น ปีนี้โจไม่ได้ฉลองคริสต์มาสหรือปีใหม่กับแม่และไม่มีอะไรไทเป็นพิเศษ กลัวว่าจะรู้สึกโล่งๆ แต่อยากจะก็พักผ่อนนานๆ

การไปทำงานที่กัมพูชา

๓ อาทิตย์แล้ว โจกับเพื่อนร่วมงานสมัยสิงคโปร์ไปกัมพูชาเพื่อเข้าร่วมการประชุมประจำปีของธนาคารแห่งชาติกัมพูชา หัวข้อของการประชุมปีนี้ คือ บทบาทของเทศโนโลยีต่อบริการทางการเงินที่ทั่วถึง (The Role of Technology in Promoting Financial Inclusion) นักวิจัยเศรษฐกิจกับพนักงานของธนาคารแห่งชาติกัมพูชานำเสนอเกี่ยวกับบริการทางการเงินที่ทั่วถึงของกัมพูชา เราก็นำเสนอเกี่ยวกับสถานการณ์ของประเทศอินเดีย ที่เราตั้งใจมุ่งเน้นประเทศอินเดียเพราะว่าอินเดียใช้ระบบไบโอแมทริกซ์ในการระบุตัวซึ่งทำให้สถานการณ์การบริการทางการเงินที่ทั่วถึงพัฒนาโดยเร็ว

จนถึงราวๆ ๒-๓ วันก่อนที่เราไปกัมพูชา เราไม่ได้รู้ว่าเราจะมีเวลากี่นาทีสำหรับการนำเสนอและไม่รู้ว่าเราจะต้องเป็นผู้ร่วมอภิปรายหรือไม่ด้วย (ปกติพิธีกรจะแจ้งหัวข้ออภิปรายล่วงหน้าก่อน) เรามีเวลา ๒๐ นาทีสำหรับการนำเสนอและเพื่อนของโจเป็นคนนำเสนอคนเดียวแต่โจก็เข้าร่วมอภิปรายหลังจากการนำเสนอของผู้เข้าร่วมจบ โจรู้สึกว่าไม่สามารถอธิบายความคิดเห็นของตัวเองออกมาได้ดีเท่าไร่เพราะไม่ได้รู้รายละเอียดของหัวข้ออภิปรายก่อนและไม่ได้เตรียมตัวให้ดี (นอกจากนี้แล้ว รู้สึกว่าตัวเองจะต้องเรียนการพูดภาษาอังกฤมากกว่านี้)  แต่ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีโดยไม่มีปัญหาใหญ่เกิดขึ้น

การร่วมมือกับเพื่อนของปีนี้มีหลายปัญหากับความท้าทายและความจริงไม่เหมือนกันกับสิ่งที่คิดเอาไว้ แต่ในที่สุดทั่ง ๒ หัวข้อ (การแลกเปลี่ยนมนุษย์ระหว่างญี่ปุ่นกับอินเดียและบริการทางการเงินที่ทั่วถึง) ก็ได้เสร็จสิ้นทำให้โจโล่งใจขึ้น

การร่วมมือกับคนอื่นแม้จะเป็นเรื่องยุ่งยากและลำบาก แต่โจก็อยากจะห้าวิธีรับมือที่ดีกว่าปีนี้และอยากจะเขียนรายงานและนำเสนอโดยใช้ภาษาอังกฤต่อไปเพื่อเปิดโลกทัศน์ของตัวเอง