การบลงมือปฏิบัติ

ประมาณ ๗ เดือนที่แล้ว โจเสนอแผนการกลยุทธ์เกี่ยวกับการโปรโมทรายงานการวิจัยให้เจ้านาย เพราะโจคิดว่า ถ้าอยากให้รายงานที่เราตีพิมพ์เป็นที่สนใจ เราจะต้องพยายามโปรโมทรายงานให้มากกว่านี้ สมัยนี้มีหลายวิธีในการโปรโมท เช่น Twitter, Facebook, Youtube, Mail magazine เป็นต้น แต่บริษัทของโจไม่ทำอะไรนอกจากอัพโหลดรายงานในเว็บไซต์ของบริษัท เมื่อโจเสนอเรื่องนี้ให้เจ้านาย เขาก็เข้าใจถึงความสำคัญของเรื่องนีและอยากจะเรี่มแผรการนี้ โจจึงคิดรายละเอียดวิธีการโปรโมท(โดยใช้เวลานาน) และแชร์ข้อมูลให้เจ้านาย แต่ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาเปลี่ยนความคิด แม้ว่าโจจะถามเจ้านายหลายครัง เขาก็ตอบว่า “ขอเวลาให้ผมคิด” หรือ “ช่วยรอสักฟัก”เท่านัน/ และ ๒-๓ เดือนผ่านไปโดยไม่มีความดทบหน้าเกิดอะไร เรื่องนี้ทำให้โจอารมณ์เสียมากและทำให้โจหมดอารมณ์กับแผนการนี้ (สำหรับโจ ถูกเจ้านายปฏิเสธก็โอเค แต่ไม่ชอบที เจ้านายเงียบหายไป) แต่อาทิตย์นี้ (ผ่านไป ๔ เดือนโจลืมเรื่องนี้ไปแล้ว) เจ้านายคนนั้นเริ่มกลับมาคุยเรื่องนี้อีกครัง/ (ไม่เข้าใจนิสัยเขาเลย) เขาเจรจากับผู้อำนวยการและได้รับการอนุมัต สถานการณ์ดูพัฒนาขึ้นนิดหน่อย แต่โจยังรู้สึกไม่วางใจกับาสถานการณ์นี้ ไม่รู้ว่าความคืบหน้าจะหยุดลงอีก ๖-๗ เดือนอีกครังหรือไม่ คิดว่าคำพูดของบรูซ ลีถูกก็จริงๆ

“Knowing is not enough, we must apply. Willing is not enough, we must do.”

ความรู้เพียงอย่างเดียวนัน/ ไม่พอ เราต้องประยุกต์ใช้ด้วย ความตั้งใจเพียงอย่างเดียวนั้น ไม่พอเราต้องกระทำด้วย

https://me.me/i/knowing-is-not-enough-we-must-apply-willing-is-not-17881204