โชคไม่ดี

เดือนนี้มีหลายเรื่องที่โชคไม่ดี แต่ละเรื่องไม่ซีเรียสเท่าไร แต่เหมือน สุภาษิตภาษาญี่ปุ่นบอก “แม้จะเป็นเพียงฝุ่น แต่ถ้ารวมกันมากๆ ก็จะกลายเป็นภูเขา” ทำให้โจรู้สึกเหนื่อยใจ
เช่น ประมาณ ๒ อาทิตย์ที่แล้ว พนักงานของบริษัททีวีมาสัมภาษณ์โจและถ่ายวิดีโอเกี่ยวกับความคิดเห็นโจต่อเศรษฐกิจไทย  พวกเขาอยากจะอธิบายว่า ทำไมนักท่องเที่ยวคนต่างชาติโดยเฉพาะคนไทยชอบมาเที่ยวญี่ปุ่น (พวกเขาตั้งใจมุ่งเน้นคนไทย เพราะว่าจำนวนนักท่องเที่ยวคนไทยที่มาญี่ปุ่นเพิ่มขึ้นโดยเร็วมาก) ในรายการนี้พวกเขาอยากจะให้โจอธิบายเกี่ยวกับเศรษฐกิจกับสังคมไทยใน 1 นาที โจจึงใช้เวลาเพื่อเตรียมตัวเองสำหรับการสัมภาษณ์นี้และช่วยพวกเขาโดยส่งข้อมูลให้
ถึงแม้รู้สึกอายแต่หวังว่าวิดีโอนี้จะถูกออกอากาศ แต่เมื่อโจดูรายการนี้ โจรู้สึกเสี่ยเสียใจที่รู้ว่าพวกเขาไม่ได้ใช้วิดีโอนั้นเลย
ในรายการนี้ผู้สื่อข่าวอธิบายว่าบางที่ราคาของสินค้ากับบริการในญี่ปุ่นถูกกว่าไทย เช่นถ้าไป Daiso ที่ไทยราคา 60 บาท แต่ ในญี่ปุ่นแค่  30 บาท นอกจากนี้ ถ้าไปร้านราเม็งที่ดังมากที่อเมริกา ราคาราว ๆ 1,000 บาท แต่ต่ำกว่า 500 บาทในญี่ปุ่น ดูเหมือนว่ารายการนี้ใช้วิดีโอเกี่ยวกับราเม็งแทนวิดีโอโจ ยังไงก็ตามราเม็งนั้นดูอร่อยดี เลยเข้าใจว่าผู้ชมคงสนใจราเม็งมากกว่าโจ (เข้าใจว่าคู่แข่งของโจคือราเม็ง แต่แม้ว่าจะพยายามมาก โจคิดว่าชนะราเม็งก็ไม่ไหว)

https://menya-shono.com/news/5017/

นอกจากเรื่องนี้แล้ว ความพยายามของโจในเดือนนี้ไม่ได้รับรางวัล  บริษัทโจมีแผนการจะจัดการประชุมสำหรับนักข่าวที่รู้สึกสนใจอินเดีย และเจ้านายจะให้โจอธิบายเกี่ยวกับเศรษฐกิจอินเดีย โจเตรียมตัวสำหรับการประชุมนี้โดยใช้วันเสาร์อาทิตย์ (ทำ power point ราว ๆ 70 หน้า) แต่เพราะว่าไวรัสโคโรนาค่อยๆระบาดในญี่ปุ่น เจ้านายจึงเปลี่ยนใจยกเลิกการประชุมนี้  เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ แต่ทำให้รู้สึกเหนื่อยใจ

อาทิตย์นี้ยังมีคนที่ถามโจเกี่ยวกับการเข้าร่วมประชุมเดือนหน้า แต่โจรู้สึกกลัวว่าการประชุมนี้ก็อาจจะถูกยกเลิกด้วย