ราคาบ้านที่เหมาะสม

วันนี้โจอ่านบทความเกี่ยวกับราคาบ้านในหลายประเทศ

บทความนี้คำนวณว่าราคาบ้านในแต่ละประเทศเหมาะสมหรือไม่โดยใช่ดัชนี “อัตราราคาบ้านต่อรายได้” กับ “อัตราราคาบ้านต่อราคาเช่าบ้าน” (การเพิ่มกับการลดลงราคาบ้านส่งผลต่อเศรษฐกิจมาก ดังนั้นการคำนวณหาราคาบ้านที่เหมาะสมจึงมีความสำคัญมาก)

ดัชนีนีเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าราคาบ้านในประเทศสหรัฐอเมริกา ญี่ป่น และ เยอรมัน ถูกกว่าราคาที่เหมาะสมและราคาบ้านในประเทศ เบลเยี่ยม แคนาดา ฝรั่งเศส เนเธอร์แลนด์ อังกฤษ ออสเตรเลีย สิงคโปร์ และ ฮ่องกง แพงกว่าราคาที่เหมาะสม

แต่เรื่องนี้ไม่ได้แปลว่าราคาบ้านจะมีการเพิ่มหรือลดลงเร็ว เพราะว่าก่อนที่ราคาบ้านจะเพิ่มขึ้นหรือลดลง จะเปลี่ยนแปลงนั้นค่อนข้างจะใช้เวลานาน นอจจากนี้เรื่องนี้ก็ไม่แสดงให้เห็นว่าแค่ราคาบ้านเท่านั้นหรือไม่ที่ปรับเปลี่ยนเพราะดชนีนี้คิดจากรายได้กับราคาเช่าบ้านที่เหมาะสม แต่บางที่รายได้กับราคาเช่าบ้านอาจจะไม่ใช่ราคาที่เหมาะสมก็ได้ซึ่งปัจจัยนี้ก็จะส่งผลต่อเปลี่ยนแปลงเหมือนกัน 

อีกอย่างหนึ่ง การคำนวณหาราคาที่เหมาะสมมีหลายวิธีและไม่แน่ใจว่าความคิดเห็นที่มาจากวิธีนี้ถูกหรือไม่ (เพราะวิธีนี้ไม่ได้นำอัตราการเพิ่มขึ้นของจำนวนประชากรในประเทศหรืออัตราดอกเบี้ยของเงินยืม เป็นต้น มาคิดด้วย)

บางคนคิดว่าวิธีการตรวจนี้อาจทำให้เราเข้าใจผิดเรื่องราคาบ้านที่เหมาะสม ซึ่งบทความนี้ก็ยอมรับความคิดนี้และยังชี้ให้เห็นอีกว่าหลายประเทศที่มีความเสี่ยง(เช่น ประเทศ แคนาดา เนเธอร์แลนด์ และ ออสเตรเลีย เป็นต้น) ควรจะระวังเพราะอัตราเงินกู้ยืมต่อรายไดในประเทศเหล่านี้สูงมากและการลดราคาบ้านก็ทำให้เศรษฐกิจแย่ลงง่าย

โจรู้สึกตกใจที่รู้ว่าดัชนีของบทความนี้แสดงให้เห็นว่าราคาบ้านในญี่ปุ่นถูกกว่าราคาบ้านที่เหมาะสม ๓๖ เปอร์เซ็นต์ โจคิดว่าสำหรับการคำนวณหาราคาบ้านในญี่ปุ่นโดยวิธีการคำนวณของบทความนี้มียังปัญหาอยู่เพราะว่าสถานการณ์ราคาบ้านของญี่ปุ่นในเมืองกับต่างจังหวัดไม่เหมือนกันเลย 

นอกจากนี้วิธีการคำนวณของบทความนี้คิดว่าดัชนีเฉลียระหว่าง ๓๖ ปีที่แล้ว ถึงปีนี้ดัชนีที่เหมาะสม แต่โจคิดว่า ดัชนีนี้ไม่ได้เป็นดัชนีที่เหมาะสมเพราะญี่ปุ่นเคยมีเหตุการณ์ราคาบ้านเฟ้อ ดังนั้นจะต้องไม่นำข้อมูลนี้มาคำนวณด้วย

(อีกอย่างหนึ่ง ดัชนีที่เหมาะสมที่มาจากข้อมูลเมื่อ ๒๐-๓๐ ปีมราแล้วไม่ได้เป็นคัชนีที่เหมาะสมของตอนนี้ เพราะสถานการณ์ทางจำนวนประชากรของสมัยก่อนไม่เหมือนกับตอนนี้) สำหรับราคาบ้านในโตเกียวโจคิดว่าราคาบ้านยังแพงกว่าราคาที่เหมาะสมอยู่

 

＜อ้างอิง＞

House of horrors, part 2 (Nov 26^th 2011 From The Economist)

อะเดล (Adele)

เดี๋ยวนี้โจฟังเพลงของ อะเดล บ่อย

ตอนแรกโจคิดว่าเขาอายุมากกว่าโจเพราะวิธีร้องเพลงของเขาฟังดูเป็นผู้ใหญ่ เสียงของเขาก็เป็นผู้ใหญ่ นอกจากนี้เสียงของเขาใสทุ้มค่ำและสร้างความปรัทับใจให้แก่ผู้ฟังมาก  เพลง “Someone Like You” มีท่วงทำนองไพเราะมากเป็นพิเศษ(*)

ตอนนี้อัลบั้มของเขาขายดีมากทั่วโลก (อัลบั้มใหม่ที่วางขายในปีนี้ขายได้มากกว่า ๑๒ ล้านแผ่น ) และเขามีชื่อเสียงมาก แต่ดูเหมือนว่าเขายังไม่ค่อยมีชื่อเสียงในญี่ปุ่น　นอกจาก อะเดล แล้ว โจรู้สึกว่าหลายคนไม่สนใจนักร้องที่เป็นที่นิยมในยุโรปกับสหรัฐอเมริกา (สนใจแค่นักร้องเกาหลีเท่านั้น (?)

สมัยก่อนโจก็ฟังเพลงของญี่ปุ่นบ่อย แต่เดี๋ยวนี้โจไม่ฟังเพลงญี่ปุ่นและไม่ชอบกระแสตลาดเพลงของญี่ปุ่นเพราะ ดูเหมือนว่านักร้องกับผู้ฟังในญี่ปุ่นส่วนใหญ่มุ่งเน้นแค่รูปลักษณ์ของนักร้องกับกระแสความนิยมตามสื่อเท่านั้น(นักร้องที่เป็นที่นิยมและขายดีในญี่ปุ่นส่วนใหญ่เป็น ไอดอล กับดาราที่ไม่ใช่เป็นนักร้องทีอาชีพ)

และความสนใจเกี่ยวกับคุณภาพของการร้อง เสียง ทำนองเพลง และเนื้อเพลงลดลง (จริงๆแล้วมีนักร้องที่ม่งเน่นสิ่งเหล่านี้แต่ดูเหมือนว่าเพลงของนักร้องแบบนี้ขายไม่ค่อยดี) ไม่รู้ว่ากระแสใหม่นี้เริ่มตั้งแต่เมื่อไร แต่โจชอบกระแสเก่ามากกว่ากระแสนี้

(*) โจรู้สึกว่าการอธิบายความประทับใจเกี่ยวกับงานศิลปะ (เช่น เพลง หนัง และ การถ่ายรูป เป็นต้น ยากมาก แค่พูด “ดีหรือไม่ดี” ไม่ยากเลยแต่อธิบายว่าอะไรดีและดีอย่างไรยากมาก นอกจากปัญหาเกี่ยวกับภาษาแล้ว มีปัญหาเกี่ยวกับการถ่ายทอดความประทับใจเป็นภาษาไทยด้วย

ทฤษฎี DSGE (๑)

เมื่อวันศุกร์โจเข้าร่วมการประชุมเกี่ยวกับทฤษฎี DSGE ทำให้คิดถึงหลายสิ่ง

สมัยโจเรียนปริญญาโท โจเคยเรียนทฤษฎีนี้แต่ตอนนั้นไม่ได้เข้าใจเลย แต่คิดว่าทฤษฎีนีเป็นทฤษฎีที่ดีกว่าทฤษฎีอื่นเพราะว่าคณิตศาสตร์ที่อยู่ในทฤษฎีนี้ซับซ้อนและเข้าใจยากมาก

แต่หลังจากโจเรียนจบและเริ่มวิจัยสถานการณ์เศรษฐกิจจริง ความคิดนี้เปลี่ยนไป เพราะโจรู้สึกว่าโลกนี้ซับซ้อนมากกว่าในทฤษฎี และโลกนี้มีหลายปัจจัยที่ทำให้เศรษฐกิจเปลี่ยนแปลง (เช่นการเปลี่ยนแปลง กฎหมาย ระบบบริษัท ระบบตลาดการเงิน ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ เป็นต้น) แต่ทฤษฎีเศรษฐศาสตร์คิดว่าปัจจัยเหล่านี้ไม่ค่อยสำคัญและไม่ค่อยวิจัยปัจจัยเหล่านี้อย่างละเอียดโดยการใช้ข้อมูลหลายตัวประกอบการวิจัย

 (สมัยก่อนเพื่อนของโจที่วิจัยทฤษฎีนี้บอกว่าการใช้ปัจจัยที่โจกล่าวถึงในบ้างต้นเช่นการเปลี่ยนแปลง กฎหมาย ระบบบริษัท เป็นต้น ไม่สามารถนำมาใช้ได้เพราะไม่มีสูตรในคณิตศาสตร์เพื่อใช้คำนวณปัจจัยเหล่านี้ แต่โจคิดว่าการเข้าใจเศรษฐกิจในความเป็นจริงมีความสำคัญมากกว่าการเข้าใจแค่ทฤษฎี การเข้าใจแค่ทฤษฎีไม่ได้แปลว่าเขาเข้าใจเศรษฐกิจในความเป็นจริง) 

นอกจากนี้แล้วโจรู้สึกว่าคนที่วิจัยทฤษฎีนี้บางคนไม่ค่อยสนใจเศรษฐกิจในความเป็นจริงและไม่สามารถอธิบายความนัยของทฤษฎีนี้ให้คนธรรมดาเข้าใจได้ง่าย 

โจคิดว่าการวิจัยเศรษฐกิจมีหลายวิธีและการวิจัยเศรษฐกิจโดยใช้ทฤษฎีที่มีคณิตศาสตร์เป็นเพียง ๑ วิธีในหลายวิธี นักวิจัยที่ใช้หลายวิธีก็เลยควรจะแบ่งปันวิธีที่เขาใช้ระหว่างกันเพื่อเข้าใจเศรษฐกิจได้ดีขึ้น แต่บางคนดูเหมือนจะคิดว่าเขาเก่งกว่าคนอื่นเพราะเขาใช้ทฤษฎีที่คนอื่นไม่เข้าใจโจคิดว่าถ้าคนอื่นไม่เข้าใจ 

เรื่องนี้ไม่ได้แปลว่าเขาฉลาดและความคิดของเขาดีกว่าคนอื่น แต่แปลว่าการอธิบายของเขาไม่ดีเลยเท่านั้นสมัยโจเรียนปริญญาโทโจคิดว่าโจไม่เข้าใจทฤษฎีนี้เพราะโจหัวไม่ดีและไม่เกี่ยวกับวิธีสอนของอาจารย์ แต่หลังจากโจเริ่มทำงานความคิดนี้ก็เปลี่ยนไป

หัวหน้าของโจบอกโจบ่อยๆ ว่า เราจะต้องเขียนรายงานให้เข้าใจง่ายเพราะเราอยากให้หลายคนอ่าน ถ้าคนอ่านรู้สึกไม่สนใจเพราะเขาไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เราเขียน จะเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน จริงๆ โจคิดว่าการเขียนรายงานให้หลายคนเข้าใจเป็นสิ่งที่ยากมาก

นอกจากโจแล้ว หลังจากวิกฤตการเงินโลกในปี ๒๕๕๑ หลายคนก็ชี้ให้เห็นว่าการวิจัยโดยใช้ทฤษฎีนี้มีปัญหามากเพราะทฤษฎีนี้ไม่ได้คาดการณ์เกี่ยวกับอนาคตกับป้องกันวิกฤตไม่ให้เกิดขึ้น (เช่น ทฤษฎีนี้คิดว่า คนเรามีฟฤติกรรมที่มีเหตึผลตลาดการเงินกับแรงงานก็ไม่มีปัญหา และไม่มีการผิดนัดชำระหนี้กับเศรษฐกิจฟองสบู่ เป็นต้น)

ตอนนั้นโจคิดว่าความคิดของโจถูกและกระแสเกี่ยวกับทฤษฎีทางเศรษฐศาสตร์จะเปลี่ยนแปลงในอนาคตการประชุมเกี่ยวกับทฤษฎี DSGE เมื่อวันศุกร์ทำให้โจเริ่มรู้สึกว่ามีการเปลี่ยนแปลงบ้างแล้วเพราะมีคนอธิบายให้โจรู้ว่ามีการปรับเปลี่ยนอะไรในทฤษฎีบ้างหลังจากเกิดวิกฤต

*โจไม่ได้บอกว่าทฤษฎีที่ใช้คณิตศาสต์ซับซอนไม่จำเป็น สำหรับหลายสิ่ง เช่นทฤษฎีราคา หรือ ตราสารอนุพันธ์ ทฤษฎีที่มีการใช้สมการทางคณิตศาสตร์แบบนี้จำเป็น

*โจคิดว่าการพัฒนาทฤษฎีทางเศรษฐศาสตร์ควรจะทำให้สังคมเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแต่บางคนยังไม่ค่อยสนใจสถานการณ์เศรษฐกิจในความเป็นจริงและมุ่งเน้นแค่การวิจัยทฤษฎีที่ไม่มีผลในทางปฏิบัติได้มากพอ

 *มีต่อในสัปดาห์หน้า

การเมืองของประเทศอินเดีย

วันนี้โจอ่านบทความเกี่ยวกับการเมืองของประเทศอินเดีย(ก่อนอ่านบทความนี้โจไม่มีความรู้เกี่ยวกับการเมืองของประเทศอินเดียเลย) 

บทความนี้มุ่งเน้นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัว เนห์รู คานธี (ครอบครัวนี้มีนักการเมืองมาก แต่ไม่เกี่ยวข้องกับ มหาตมะ คานธี ที่ทำให้ประเทศอินเดียเป็นอิสระจากประเทศอังกฤษ) 

 

ในครอบครัวนี้มี นักการเมืองที่มีชื่อเสียงมากที่สุดที่ชื่อว่า สอเนีย คานธี (เขาได้คะแนนเสียงมากที่สุดในการเลือกตั้งครั้งก่อน แต่เขาไม่ได้เป็นนายกรัฐมนตรี เพราะนักการเมืองบางคนคิดว่าการที่เขาเกิดและโตที่ต่างประเทศนั้นเป็นเรื่องที่ไม่เหมะสมซึ่งเขาก็ยอมรับความคิดนี้และให้นักการเมือง มานโมฮัน ซิงห์ เป็นนายกรัฐมนตรีแทน)

 ตอนนี้การเมืองในประเทศอินเดียกำลังมีปัญหาอยู่และจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงเอาคนรุ่นใหม่เข้ามาแทนคนรุ่นเก่า เพราะว่านาง สอเนียคานธี ไม่สบาย และนายกรัฐมนตรีจะอายุมากกว่า ๘๐ ปีแล้ว

หลายคนคิดว่านาย ราหุล คานธี ที่เป็นลูกชายของนาง สอเนียคานธี เหมาะสมกับตำแหน่งนายกรัฐมนตรีคนต่อไปเพราะเขายังอายุ ๔๑ ปี และมีชื่อเสียงมาก  ครอบครัวของเขามีความสัมพันธ์กับนักการเมืองคนอื่นซึ่งจะทำให้การเมืองดำเนินไปอย่างสะดวก

มีคนบอกว่าถ้าเขาจะสามารถทำให้นักการเมืองที่สนับสนุนเขาได้ชนะในการเลือกตังแต่ละภาคใน ๑-๒ ปีข้างหน้า เขาก็จะได้เป็นนายกรัฐมนตรีใน ปี ๒๕๕๗ 

นิตยสาร The Economist ก็คิดว่าสำหรับประเทศอินเดียแล้วการเปลี่ยนแปลงเอาคนรุ่นใหม่เข้ามาเป็นสิ่งจำเป็น แต่การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ก็อาจจะก่อให้เกิดปัญหามีปัญหา เพราะว่าการเมืองในประเทศอินเดียจะขึ้นอยู่กับแค่ครอบครัว เนห์รู คานธี และไม่ได้เป็นอิสระจากระบบแบบนี้   

ไม่แน่ใจว่าเขาจะยอมทำสิ่งที่จำเป็นต่อประเทศอินเดียแต่ส่งผลเสียต่อครอบครัวเขาหรือไม่(แต่บทความนี้ไม่ได้บอกว่าใควรจะเป็นนายกรัฐมนตรีดี)

โจคิดว่านอกจากประเทศอินเดียแล้วหลายประเทศก็มีปัญหาการเมืองอย่างนี้ เดี๋ยวนี้การเมืองของญี่ปุ่นกำลังเริ่มคิดวที่จะมีกฎระเบียบที่ในครอบครัวมีนักการเมืองอยู่

คิดว่าผลดีผลเสียของการออกกฎระเบียบเหล่านี้จะประเมินได้ยากมาก

＜อ้างอิง＞

Must it be Gandhi ?(Nov 19^th 2011 From The Economist)

The golden Rahul (Nov 19^th 2011 From The Economist)

กองทุนเฮ็ดจฟันด์

วันนี้โจอ่านบทความเกี่ยวกับกองทุนเฮดจ์ฟันด์ บทความนี้บอกว่าสมัยก่อน(หลังจากวิกฤตการณ์ทางการเงินในเอเชียในปี พ.ศ ๒๕๔๐)ทุกคนเกลียดเฮ็ดจ์ฟันด์ 

แต่เดี๋ยวนี้ในเอเซียจำนวนกองทุนเฮ็ดจ์ฟันด์ที่มาจากสหรัฐอเมริกากับยุโรปมีจำนวนเพิ่มขึ้น นักเขียนชี้ให้เห็นว่านอกจากปัจจัยต่างๆในเอ(เซียเช่นอัตราการเพิ่มพัฒนา การเปลี่ยนแปลงของระเบียบในการทำธุรกิจกับภาษีต่อบริษัทการเงิน เป็นต้น) แล้ว ปัจจัยทางด้านสถานการณ์ทางเศรษฐกิจในประเทศพัฒนาแล้วนั้นก็ทำให้กองทุนเฮดจ์ฟันด์เริ่มย้ายที่ทำธุรกิจ

แต่นักเขียนบอกว่ากองทุนเฮ็ดจฟันด์จะทำธุรกิจในเอเซียยากมาก เพราะระบบของตลาดการเงินยังไม่ค่อยดีและในแต่ละประเทศก็มีระบบไม่เหมื่อนกัน 

นอกจากนี้แล้วสถานการณ์ของตลาดการเงินของประเทศกำลังพัฒนาเปลี่ยนง่ายกว่าประเทศพัฒนาแล้ว ซึ่งนักลงทุนจะต้องเข้าใจความแตกต่างนี้ก่อนที่จะเข้ามาลงทุน

ปกติเราไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของกองทุนเฮ็ดจฟันด์เพราะหน่วยงานทางด้านสถิติของรัฐบาลไม่ได้ตรวจสอบบริษัทแบบนี้

 

 โจคิดว่านอกจากกองทุนเฮ็ดจฟันด์แล้ว ธนาคารในญี่ปุ่นก็ควรจะทำธุรกิจในต่างประเทศในแถบเอเซียมากกว่านี้  

ดูเหมือนว่าหลายธนาคารเข้าใจถึงโอกาสในการทำธุรกิจที่ต่างประเทศแล้วแต่ยังกลัวความเสี่ยงทางด้านตลาดการเงิน การเมือง และเศรฐกิจมากกว่าบริษัทการเงินของต่างประเทศอยู่

＜อ้างอิง＞

The crocodiles are coming (Oct 29^th 2011 From The Economist)

นิตยสาร Courrier Japon

อาทิตย์ที่แล้วโจซื้อนิตยสาร Courrier Japon มาอ่านเป็นครั้งแรก 

 

ปกติโจไม่ค่อยซื้อหนังสือพิมพ์และนิตยสาร นอกจาก “หนังสือพิมพ์เศรษฐกิจญี่ปุ่น”  Financial Times, The Wall Street Journal และนิตยสาร The Economist 

แต่รู้สึกว่าคุณภาพนิตยสารนี้ดีเพราะทุกบทความมีแค่ ๑-๒ หน้าแต่สรุปข่าวต่างประเทศให้เข้าใจได้ง่าย   

นอกจากนี้แล้วนิตยสารนี้มีหลายเรื่องเกี่ยวกับหลายประเทศและมีหลายความคิดเห็นหลากหลายเพราะบทความของนิตยสารนี้มาจากหลายนิตยสารกับหนังสือพิมพ์ทั่วโลก

โจรู้สึกสนใจข่าวจากทั่วโลกแต่หนังสือพิมพ์กับนิตยสารส่วนใหญ่ในญี่ปุ่นมุ่งเน้นหัวข้อในประเทศกับเหตการณ์ในต่างประเทศที่จะส่งผลกระทบต่อประเทศญี่ปุ่นเท่านั้น

โจคิดว่าเนื้อหาของนิตยสาร The Economist ครอบคลุมหลายพื้นที่ทั่วโลกและความคิดเห็นของนิตยสารนี้ก็ดีมากแต่บางทีรู้สึกว่าความคิดเห็นของนิตยสารนี้ไม่เหมือนกันกับนิตยสารอื่นและอยากรู้ความคิดเห็นของคนอื่นด้วย

ริอานน่า

นักร้องริอานน่าจะวางขาย อัลบั้มใหม่

โจรู้สึกว่าตั้งแต่เขาเริ่มเข้าสู่วงการจนถึงตอนนี้ภาพลักษณ์ของเขาเปลี่ยนแปลงมาก

สมัยก่อนทุกคนคิดว่าเขาน่ารัก และวิธีการร้องเพลงของเขาก็น่ารักมาก

แต่ตั้งแต่ ๑-๓ ปีที่แล้ว ภาพลักษณ์ของเขาเปลี่ยนเป็นแบบเซ็กส์ซี่และดูเหมือนว่ามีโอกาสได้ร้องกับนักร้องที่ดี (เช่น เอ็มมิเน็ม เจย์-ซี และ คานเยเวสต์เป็นต้น)มากขึ้น

เดี๋ยวนี้ ภาพลักษณ์ของเขาเปลี่ยนเป็นแบบแรงๆ(ไม่รู้ว่าเขานึกออกเลดี้กาก้าหรือเปล่า)

ไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับนิสัยของเขา(แต่ได้ยินว่ามีปัญหาอยู่)แต่อยางไรก็ตามโจชอบสไตล์เพลงกับเสื้อผ้าของเขา

นายกรัฐมนตรีแบร์ลุสโกนี

อาทิตย์นี้นายกรัฐมนตรีแบร์ลุสโกนีตัดสินใจว่าเขาจะลาออก

ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนนิตยสาร The Economist บอกว่า เขาจะต้องลาออก เพราะนโยบายของเขาไม่ดีเลย นอกจากนี้แล้วนิสัยของเขาก็มีปัญหามาก(เขามีปัญหาเกี่ยวกับผู้หญิงมาก)และเรื่องนี้ทำให้ความเป็นผู้ของประเทศอิตาลีในโลกลดลง

โจก็คิดว่าเขามีปัญหามากและไม่ค่อยเหมาะกับตำแหน่งนายก แต่โจคิดว่าเขาได้เป็นนายกฯนานเพราะนอกจากข้อเสียแล้ว นิสัยของเขามีส่วนดีมากด้วย

(คิดว่าการแสดงออกทางสีหน้าอยางตรงไปตรงมาของเขาทำให้เราชอบเขา จริงๆรู้สึกว่าสีหน้าของเขาแสดงออกให้เห็นถึงความรู้สึกของเขามาก 

เมื่อเขารู้สึกดีเขายิ้ม เมื่อรู้สึกโกรธเขาโมโหมาก เมื่อรู้สึกเสียใจเขาร้องให้เป็นต้น  คิดว่านายกฯของประเทศอื่นไม่ค่อยแสดงความรู้สึกของตัวเอง )

คิดว่าการเปลี่ยงแปลงนายกฯก็ยังไม่พอและไม่แน่ใจว่าการลดลงของงบประมาณรัฐบาลจะทำให้สถานการณ์ดีขึ้นหรือไม่

แต่ถ้าสถานการณ์ของประเทศอิตาลีแย่ลงและขอความช่วยเหลือจาก IMF กับ EU จะทำให้เศรษฐกิจโลกแย่ลงด้วย(เครษฐกิจของประเทศอิตาลีมีขนาดใหญ่เป็นอันดับ ๓ ในยูโรโซน)

                                     

＜อ้างอิง＞

That’s all, folks (Nov 12^th 2011 From The Economist)

Addio, Silvio (Nov 12^th 2011 From The Economist)

Rushing for the exits (Nov 12^th 2011 From The Economist)

The man who screwed an entire country (Jun 9^th 2011 From The Economist)